ωραιόπτερος

-η, -ο, Ν

αυτός που έχει ωραία φτερά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ωραίος + -πτερος (< πτερόν). Η λ. μαρτυρείται από το 1808 στον Κυρ. Καπετανάκη].